Yapmaya çalıştığım şey sadece az
önce oturduğum yerden gördüğüm diğer bir yere gitmekti. İstanbul’da bir yeri
görebiliyor olmanız oraya kolaylıkla ulaşabileceğiniz anlamına gelmiyordu, hiç
gelmemişti. Belki elli yıl önce? Ya da ne bileyim işte. Otobüste yanımda oturan
adamın geviş getirir gibi ağzından sesler çıkarması mı yoksa koltuğun diğer
yanından var gücüyle bana sıcak ve kokan hava üflemeye aralıksız devam eden
klima mıydı beni daha çok rahatsız eden bilmiyorum. Aslında aklımdakilerdi.
Aslında Türkan’dı. Beni hem fiziken hem de ruhen rahatsız eden. Bazen ruhumun
bedenime sığmamasını sağlayan ve bazen yaptıkları ve söyledikleriyle tüm
geçmişimi, varlığımı ve olası geleceğimi terk etme hissi uyandıran kadın.
Sesi her zaman berraktı su gibi ama
suyun sıcaklığı tamamen ruh haline bağlıydı. Artık gözlerine baktığımda
termostat misali anlardım ılık mıydı ağzından çıkacaklar yoksa donduracak mıydı
kalbimi. Evden çıkmadan önce kavga ettiğimizde ya da etmediğimizde –gün gelirdi
kavga etsek, bir şeyler söylese diye acı çekerdim- tüm gün böyle geçerdi işte.
Daha az önce oturduğum kafede eminim
kendi kendime konuştum. Yoksa durduk yere karşı masamda kitap okuyan bir adam
neden kaldırıp kafasını soru işaretleriyle bana baksın. İçim huzursuz çok hem
de. Acaba Kerem’i mi arasam? İnsanlar benim kadar boş değil, onun kesin işi
vardır şimdi. Mesaj atsam, aman şimdi mesajla da cevap vermez. İlla görüşelim
sen iyi değilsin der. Tam öyle de demez belki, iyi değilsin dedi mi şimdiye
kadar bana? Hayır. Ama bakışları dedi. Hem de “Dostum hiç olmadığın kadar kötü
görünüyorsun.” Dedi o gözler. Dostum da demiş miydi ki? Ah Türkan, işte seninle
ufacık kopuşlarımızda bile kendimi bu kadar yalnız ve kimsesiz hissediyorum.
İnsanların bakışları korkutuyor
bazen beni. Hele de yalan söylemeyi çok iyi bilenlerin. Bazı insanların yalan
söylediğini anlamak gözlerine bakınca çok kolay. Bu yaşıma geldim, hayatımdan
çok insan geldi geçti. Tabii ki biraz anlamam gerekiyordu da. Ancak, son
günlerde bazı gözler çok yabancı geliyor bana, hiç tanımadığım insanlarınki de
tanıdık gibi. Sanki gözlerimi kaçırmasam belki beş saniye daha tutsam, gözüm
ısırabilecekmiş gibi kim olduklarını. Belki de şimdiye kadar hep geçmişimden
kaçtığım için korkuyorum tanışık olmaktan birileriyle. Zaten birisi yanıma
gelse, bilmem nerden bilmem kim ben dese, hatta ben bilmem kim demese de sadece
bilmem nerden’i söylese hayatta bilmem kim olduğunu çıkaramam zaten. Bir
ihtimal bilmem nerden’i hatırlarım belki ama isimler konusunda her zaman
kötüydüm.
Durağı mı geçtik? Yanımdaki amcanın
çıkardığı şıpırtı seslerini bir an için duymamışım ve şimdi niyeyse benimle
aynı durakta ineceğini tahmin etmiş gibi izin isteme konusunda hiç aceleci
davranmıyorum. Neyse ki duraktan önce ayaklanabildi. İs kokusu geliyor hemen
eski otobüsün kapısı açılır açılmaz. Bir kısmı çoktan yıkılıp yenisi yapılmış
haldeki mahallenin kalan kısmı sırasını beklerken sobalarını yakmıştı
anlaşılan. Çok da içime çekmemeye çalışarak yürüdüm evime, evimize doğru. Zaten
o kadar soğuktu ki hava. Bir gıdım daha nefesimi çoğaltsam ciğerlerim
delinecekti. Bu kadar soğuksa hava, kokuyu nasıl almıştım ki?
Bir yanım hemen eve girmek ve hiçbir
şey söylemeden Türkan’ın dudaklarına yapışmak, onu yıllardır görmüyormuşum gibi
öpmek, okşamak ve ruhumun yeniden bu bedenden öte olduğunu keşfetmesine şahit
olmak istiyordu, diğer yanım sadece korkuyordu. Dört yaşındayken karanlıktan
korktuğu için kızılan çocuğun korkuyu yenmesi için buz gibi salona – hani o
sadece misafir gelindiği zaman açılan oda – kapatıldığı zaman içini kaplayan
kapkaranlık korku gibi derin ve onarılamaz korku. Şehvet ve korku. Neyse ki
çokça üşüdüğüm için eve girmem kaçınılmaz. Salonun ışığının açık olması da beni
teşvik etti diyebilirim. Çünkü biz salonda oturan bir aileyiz. Aile miyiz? Yani
zamanında imzalanmış, içinde fotoğraflarımız olan bir defterimiz var. Şu an
nerede olduğunu bilmesem de. Türkan’ın soyadı da benimkiyle aynı. Büyük sisteme
göre o zaman biz bir ailenin temeliyiz. İki temel var ancak çatımız yok. Bir
süre sonra bu konuyu da konuşmamaya başladık, içimde zamanında birazcık
filizlenen çatı isteği de -ki iki temeli birbirine daha fazla bağlayabilirdi
belki- zamanını unuttuğum bir gecede kurudu. Yine de birbirine bitişik ya da ne
bileyim birbirine dayanmış iki temel de olabilirdik. Bazen öyle olduğumuzu
sandığım zamanlar oluyordu. Özellikle de bakışları ılıkken.
Ve evde yoktu. Artık bu gidişleri de
çok oluyordu ama. Bazı zamanlarda böyle yapardı. Kız kardeşine giderdi. Benimle
ilgili olsun olmasın “Seninle ilgili değil” derdi. Ayda bir iki kez olduğu için
bu halleri sorun etmezdim ben de. Herkes biraz kafa dinlemek isteyebilir. Her
gidişi canımı çok yakıyordu ama olsun, gidip geri geldiğinde bana daha
yenilenmiş ve dinlenmiş gibi gelirdi. Benimleyken yoruluyor muydu? Bebekler
gibi uyuyabilsin diye saatlerce saçlarını okşamaz mıydım ben onun? Ne zaman
kabus gördüğünü hissetsem hemen sarılmaz mıydım, sıcak ve uyku ile tamamen
gevşemiş vücuduna. Güven vermek için yıllardır uğraş verdim.
Nerede bu kadın? Benim kadınım
nerde? Hayatımın aşkı, gözlerimin bebeği, beni yerden yere vuran, hislerimi
önemsemeyen bu kadın nerede? Bu sefer sözümü sakınmayacağım. Evet, gerçekten
kızgınım.
***
Bu sabah çok erken çıktım dışarı.
Zaten minik olan evim(iz)in duvarları sanki daha da yakınlaşmış gibi birbirine.
Türkan ve bana inat, biz uzaklaştıkça onlar yaklaşıyor ben nefes alamayayım
diye. Nefes ne kadar kıymetli. Huzurla nefes alıp uyuyabilmeyi çok özledim. En
az Türkan kadar özledim. Yo, Türkan’ı daha çok özledim. Sadece birkaç gecedir
yok yatağım(ız)da. Ama söz konusu olan huzurla nefes alıp vermek ve o nefeslere
derin dalıp uykunun tüm benliğini dinlendirebilmesiyse eğer, benim için gerekli
olan tek şey Türkan’ın kokusu. Serin uzun saçları ve yuvarlak omuz başları. Gözlerimi
açtığımda onlar tam olarak bakış hizamda olmalı. Omuz başlarına gelen ışığın
açısına göre anlayabilirim o zaman sabah ile öğle arasında bir saatte
olduğumuzu, yeterince dinlendiğimizi ve miskinlik dakikalarının tam içinde
sadece ikimizin olduğunu. Tam olarak özlediğim an bu, şu an.
Çok çalıştığım zamanlar, üzerimdeki
gömlekle birlikte tüm işlerimi de sırtımdan çıkardığım anda, uyumuş kadınımın
yanına uzandığımda tüm sıcaklığıyla beni sarmasını da özledim. Ama bu an yıllar
önceydi.
***
Bugün çok sevdiğim arkadaşım
Kerem’in evleneceği gün. Her ne kadar benim evliliğimdeki iniş çıkışları, aşkım
sebebiyle çektiğim acıları görse de aşık olduğu kadınla evlenecekti pek tabi.
Ve ben tabi ki de bu mutlu gününde onun yanında olacaktım.
Ben Kerem’in damatlığının beyaz olacağını
hiç düşünmemiştim. Benim düğünümde siyah bir pantolonum, yakaları bordro olan
bir ceketim vardı. Tabi şu an olduğum gibi değildim. Saçlarım daha gürdü ve
omuzlarım şimdiki gibi çökmemişti. Çok daha dinçtim ve güler yüzlü. Birkaç senedir
olağanüstü bir çöküşteyim. Ben de fark ettim bu durumu. Kimse ayna tutmadan
önce ben kendim bakmıştım aynaya ve daha önceki bakışlarımda aynada kendimi
görmediğimi fark etmiştim bir süredir. Zaman hiç olmadığı kadar belirsiz. Belki
de her zaman öyleydi. Zaten birisinin kurallar koyduğu ve diğer herkesin kabul
ettiği birimlerden öte değil miydi zaman denen olgu.
Ceket. Ceketi beyazdı Kerem’in.
Onların “evet” cevabını alkışlarken herkes bir anda acıyarak bana baktı sanki
ya da bana öyle geldi. Herkes biliyor muydu başarısız evliliğimi. Yine
kesitirilemeyen ve bana bir ömür gelen süredir karımın eve gelmediğini. Ben bir
tek Kerem’e anlatmıştım. Ben zaten her şeyimi, çocukluğumu, babamı, annemi,
Türkan’dan önceki aşk sandığım ilişkilerimi sadece Kerem’e anlattım. Türkan’a
da anlattım ama benden hiç kaçmasın, beni hiç bırakmasın diye zayıflıklarımı
saklamaya çalıştım hep. Mesela onun yanındayken hiç ağlamadım. Şimdi
düşünüyorum da ağlamak zayıflık mıydı da? Bir kere Kerem “şimdiye kadar bu
kadar gözyaşını saklaman seni çok yıpratmış olmalı” demişti. Sanırım haklı.
Aslında Türkan da çok haklı. Ben
kendimi ona hiç tamamen açmadan onun tüm yelkenlerini bana yanaştırmasını
istemiştim. Çünkü ben erkektim ve benden beklenenler vardı. Türkan hiç sıradan
bir kadın olmamıştı ama ben o çok şahane sürekli dayatmada bulunan toplumun
bana biçtiği rolü üzerime geçirmiştim o defteri imzalarken. Bu halim mi hayal
kırıklığına uğratmıştı Türkan’ı? Evet, haklıydı. Ama haklılık da özgürlük gibi
görece değil miydi? Herkes kendinden görürdü ama ben son zamanlarda Türkan’dan
görüyordum kendimi ve her şeyi.
Ortak tanıdıklarımız vardı tabi ki
Kerem’le. Onlar da gelmişti nikahlı düğüne. Ben çok kalmayı düşünmüyordum,
imzalar atıldıktan sonra piste taşınan alkışlara birbirine karışan renkli
kıyafetler ve terlemiş insanlar ordusuna katılmayı hiç istemezdim ve şimdi de
istemiyordum. Kerem’i tebrik ettim, “Kusura bakma Türkan da gelmek isterdi ama
işi çıktı.” demem gerektiğini hissettim. Kerem hiç inanmışa benzemiyordu. Sanki
yine aynı bakışı gördüm gözlerinde. Ortak birkaç tanıdıkla da lafladım. Son
derece boş, son derece işlevsiz, bir tutam siyaset bir tutam dedikodu vardı.
Dedikodu kısmında izin istedim.
Tam çıkarken Türkan’ın ağabeyiyle
karşılaştım. Çok şaşırdım ama belli etmedim. Kerem ile bizim düğünde tanışmış
olmalılar diye düşünürken aynı hastanede çalıştıkları aklıma geldi. Hiçbir şey
söylemeden sarıldı bana. Tamam bu gün mutlu bir gündü belki ama bu tepki bizim
geçmişimize göre biraz anlamsız kaçmıştı. Acaba Türkan’a bir şey mi oldu diye
aklımdan geçti ama sabah mesaj atmıştı. Birkaç saate evimizde olacaktı.
***
Ben anahtarı sokup da kapının
kilidini açmaya kalktığımda kapının kilitli olmadığını fark ettim. Kalbim
ölçemediğim bir zamandır böyle heyecan ve mutluluk dolmamıştı. Türkan, onu ilk
gördüğüm zamanki gibi giyinmişti ve saçları da tam olarak öyleydi. Yine tam
kestiremediğim birbirimizden uzak kaldığımız zaman diliminde acaba geçmişi mi
özlemişti. Benim ne kadar özlediğimi tahmin bile edemezdi. Sadece baktık birbirimize.
Kapı açılınca karşımda gördüm onu.
Yıllar sanki hiç geçmemiş ve o hiç yıpranmamış gibiydi. Sanki ben onun yerine
de yıpranmıştım. O an acaba geçen süreyi yıpranmışlıkla mı ölçmeli diye
düşündüm. Türkan sanki ilk tanıştığımız gündeydi hadi bilemedin ertesi gününde
ve ben hem ondan hem kendimden biriktirip de serpmiştim yılların izlerini genişlemiş
alnıma ve gözlerimin altına. Ama en çok yorgun bakışlarıma…
Öylece kalakaldık. Tam da onu ilk
gördüğümde benim kaldığım gibi. Tek farkı ben onu gördüğümde onun hareket
halinde oluşuydu. Bu kez o da duruyordu. Ben “Merhaba” demesem sonsuza kadar
öylece kalacak gibiydik. Keşke demeseydim. Bakışları ılıktı.
Ben selam verince farkına vardı
kalakalmamızın sanki. Öncesinde hiçbir şeyin farkında değilmiş, meğer. “Aç
mısın?” dedim. Sadece gülümsedi. “O kadar sevdim ki seni kadın, Cemal
Süreya’nın dediği gibi “Afrika dahil” bütün kara parçalarında sevişmek istedim
seninle.” demek istedim. Sadece ton balıklı makarna hazırlamakla yetindim.
Geçenlerde aldığım özel bir şarap da vardı buzdolabında. Ha bugün açtım ha yarın
açacağım derken, yatık pozisyonda ve oda sıcaklığında hiç muhafaza etmediğimi
fark ettim. Neyse önemli değildi.
Ne şaraba ne yemeğe dokunmuştu
Türkan. Ağzını da hiç açmamıştı. Bana hala kızgın mı yoksa affettiği için mi
gelmişti anlamam mümkün görünmüyordu. Belki de neredeyse tüm şişe şarabı
içtiğim için mi bilmem bir anda Türkan’a yaklaşırken buldum kendimi. O da
özlemişti ki demek ki hiç karşı çıkmadı bana, tam karşılık da vermedi. İlk
sevişmemizdeki gibi.
Gülümseyerek uyanmak için harika bir
sebebim vardı. Ancak, yatağın sol yanına döndüğümde içimdeki sevinci yitirdim
bir anda. Türkan yoktu. Olmamasının sebebi de yoktu benim gözümde. Yoksa var
mıydı? Benim bilmediğimi biliyordum ve şu an tek bildiğimin bu olduğunu
düşündüm. Türkan gelip benim ruhumu yükseltmiş ve bir kez daha beni yer
çekiminin sebep olduğundan daha fazla bir ivmeyle yerle bir etmişti. Yine!
Acaba mutluluk sarhoşluğunda ya da içimde sakladığım kızgınlıkla yanlış bir
şeyler mi söylemiştim?
***
Bugün evden çıkmayı hiç
düşünmüyorum. Türkan’ı aramayacağım. O gelmesi gerektiği zamanı her zaman
bilir. Beni nasıl mutlu edeceğini bildiği gibi. Ve bilerek isteyerek mutsuz
ettiği zamanlarda da farkında olduğu gibi. Sadece mutluluktan şımardığım
zamanlar beni normale döndürmek için – gerçek hayata – canımı yaktığı gibi.
Kerem aradı. Görüşmemiz gerektiğini
söyledi. Acaba evliliğinin ilk aylarında sorun mu yaşamıştı? Ben yaşamamıştım.
İlk üç sene dünyanın en mutlu adamı olup en gerçekçi kadından dünyanın en mutlu
kadınını yaratmanın haklı gururunu yaşamıştım. O zamanlar ikimizin de
gözlerinin aşk ve hayat enerjisiyle parladığı zamanlardı. O zamanlar! İkimizin
de güler yüzle ışıldadığı zamanlar. İki temelin de sağlam olduğu zamanlar.
Bir süredir yeni proje bulamıyorum.
Mimarlığımı kullandığım pek söylenemez. Artık talep edilen hiç yeni bir şey
yokken, sadece sıradan birkaç evi üç beş stratejik obje ile süslediğim, birkaç
planla farklı dokunuş yaptığım projeler de artık beni bulmuyor. Tek birikimim(iz)
olan bu daire ve bir araba iken belki biraz daha çalışmam gerekiyor.
Türkan çalışma ve disiplin konusunda
da benden çok daha iyiydi. Kulaklarından başlayıp çenesine ve boynundan
omuzlarına kadar öpücükler kondururken bile gözünde gözlükleriyle ciddi şekilde
klavyesinde tıkır tıkır çok mühim raporlarını yazmaya devam ederdi. Sanki tek
renk kullandığı hayatındaki ayırt edici renkler sadece yerleştirdiği
grafiklerdeki sütunlar ve bendim, benim gözümde yani. Kendimden baktığımda
gördüğüm tek şeydi.
Hep mühim işler yaptı Türkan. Ya da
öyle görünüyordu demem gerekir. Ben ne zaman arasam, meşguldü en azından. Ya
bir toplantıda ya da toplantı için yoldaydı. Eve geldiğinde benim çıkardığım
gibi gömleğini çıkarıp asamazdı o. Dünyayı kurtaran edasıyla ve en güzel yeri
gamzesiyle bilgiç bilgiç konuşurdu, ciddi konuşurken kaşları çatık, dudakları
büzülmüş olurdu. Ben ne kadar güzel binalar çizersem çizeyim, sadece beni
avutur gibi desteklerdi. Sanki hiç ona erişememiş ve erişemeyecekmişim gibi,
yetersiz hissettirirdi beni.
***
İlk gittiği gün tam on beş kez
aradığımı hatırlıyorum. Her zaman başına buyruk, her zaman kendi ayakları
üzerinde durmayı seven kadın yine de kocasına haber verebilirdi bir gece
ansızın eve gelmemeye karar verdiğini. Kız kardeşi Şükran’ı aradığımda sadece
iyi olmadığını öğrenmiştim ve beni daha sonra arayacağını. Ama böylesi çok
anlamsızdı. Eğer ki benim bir yarım ise ki kalan yarım bendim. Bir dakika.
İnsanoğlu tam doğarken nasıl oluyor da yarım olduğuna inandırılıyordu? Neyse onun
şimdi sırası değil. Ben sadece ilk habersiz gecemi hatırlıyorum. Unutmaktan
korktuğum için mi hatırlamaya çalışmam. Güzel bir şey mi ki bu hatırlamaya
çalışayım? İnsan kendine zarar veren şeyleri sürekli zihin denen denizde
yüzeyde tutmaya çalışmamalı. İnsanoğlunun unutabilmesi büyük lütufken, illa da
kalbini lime lime ayıran anılarına şamandıra bağlamanın ne anlamı vardı?
Çocukluğumdan beri beni mutlu eden anlardan daha fazla mutsuz eden anlara
bağlanmam ve acı ile yaşamayı özdeşleştirmem bence hastalıklı bir seçimdi. Eğer
ki canım acıyorsa yaşıyorum demekti. Ne saçma.
Bu tavrımın olumsuzluklarını hiç
yansıtmamaya çalıştım Türkan’a. Acaba başarısız mı oldum? Şu an yanımda
olmamasının sebebi yine ben miyim acaba? Birisini kendinden kaçırmanın sebebi
-eğer ki kaçıran sensen- tabi ki de sen olmalısın. Mantık bunu söyler. P ise Q.
Başım ağrıyor. Ömrümde hiç
ağrımadığı kadar çok. Sanki tüm dünya tamam abartmayacağım, hayatıma girmiş tüm
insanların aynı anda bana bağırması gibi, tam bir huzursuzluk ve gürültü. Evet,
gürültü. Sesler var ve çatık kaşlar. Sadece ben baktığımda çatılan,
bakmadığımda kendi tekdüzeliklerine devam eden insanlar. Benim çok güzel
anılarım olan ama hiçbirini hatırlamadığım ve hatırlamadığım için sarılıp da
yeniden yüzeye çıkamadığım insanlar. O bakışlar.
***
Kerem’le görüşmemiz hiç beklediğim
gibi geçmedi. Ben ondan daha çok konuştum. Sanırım daha dertliyim, o yüzden.
Kerem, kendimi bildim bileli doğru soruları sorardı. Yine en doğru, benim en
ince ayrıntılarda kalmış sıkıntılarımı adeta cımbızla çekip çıkardı. Yine
ağladım. Bu iyi değil bence.
Neyse ki Kerem böyle şeyleri dert
etmez. Hatta beni destekler, hem bu konuda hem de her konuda. En çok da anlatıp
içimi dökmem konusunda.
Ama genel olarak Kerem’in de ağzını
yoklamaktan geri durmadım açıkçası. Neyse ki evliliğinden memnun. Birilerinin
de mutlu olması lazım. Dünyada her şeyin dengesi var. Mutluluğun da öyle. Bazı
insanlar çok mutsuzsa, ya kalan zamanlarında onu dengeleyecek kadar mutlu
olacaklar ya da başkaları ile bu kalan payı paylaşmak durumunda kalacaklar.
Evet, ben böyle düşünüyorum ve hep böyle düşündüm. Bazen en diplerde olduğumda
bu beni rahatlattı. Özellikle de çocuklara verilsin isterdim benim
mutsuzluklarımın eşitliğine denk düşen mutluluklar. Hayat bunları göz önüne almalı.
Yoksa her şey çok anlamsız.
***
Telefon çalıyor. Saat kaç? Kafamı
doğrultmak istiyorum ama yarattığım tüm binaları -tamam abartmayacağım sadece
sondan üçüncüsü de olabilir hani ödül aldığım ve bizim camiaca bilinen bir
dergide röportaj vermeme sebep olan tasarım- sanki kafamın üstünde tam da
alnımın çatında hissediyorum. Neyse ki sustu. Yoksa kalkmak çok güç. Hangi
kazağımı giymiştim o röportajda ben? Sadece kazak mıydı acaba? Kesin içine
gömlek de giymiştim. Beni Türkan hazırlamıştı çünkü. Bana gömlek üstüne kazak
giydiğimde çok yakışıklı olduğumu söyler öperdi o zamanlar. Heyecanımı
yatıştırmayı da ne kadar iyi bilmişti, değil mi? Buralarda bir yerde olmalı
aslında o derginin sayısı. Saklamıştı hayatımın aşkı. Sanırım kollarımın
üstünde de diğer binalar var ki onları da kaldıramıyorum. Şu an tek istediğim
hiç istifimi bozmadan yatayım, pencereye gelen ışığa göre gözlerimden birini –
tabi ki de solu, çünkü ben sağıma yatmayı severim – hafifçe aralayayım ve saati
tahmin etmeye çalışayım. Biçilmiş bir birim olan saati, neyse ki uyuyunca daha
hızlı geçiyor. Sonra gece olsun ve yine gündüz ve yine gece ve yine gündüz ve…
***
Evet, bu seferki gündüzde artık
kalkmam gerekiyor, çünkü bir şeyler yemem gerekiyor. Hani insanın canı hiçbir
şey istemez ama yemek zorundadır ya. Tam o hislerdeyim yani. Aç hissetmiyor
gibiyim, çok uzun süre yemek yemeyen insanlarda olurmuş bu his derler. Kimler
der?
Tabi ki de ben bunu Mehmet’ten
dinlemiştim. Karakoldaki işkence günlerinden sonra evine gönderilenler arasında
olduğu için şanslı görülen. Benim görüşüm ise gözaltında kaybolanlar kadar
şanssız oluşuydu. Yaşadıklarını atlatmak şöyle dursun. Her gün yaşadı can
dostum. Unutmak insanlara verilmiş bir hediye. Herkes o hediye paketini açıp da
o pakete anılarını koyamıyor işte. Onun anıları sökülen tırnaklarından da daha
sökülemezmiş ki demek ki, koparıp da kalbinden ve ruhundan koyamadı o kutuya.
İşte o demişti, o anlatmıştı bana bu
hissi. Aç hissedecek hali yokken, sadece hayatta kalabilsin diye annesinin onu
besleme çabaları. Yirmi beş yaşında bir bebeğinin olması bir ananın. Dünyanın
en somurtkan, en çok çekmiş bebeği. Gözbebekleri sanki yüzyıllarca yaşamış gibiydi
Mehmet’in.
İnsan ruhunun tek görünebilen yeridir
göz bebekleri. O yüzden bakışlardan korkuyorum ben. O görünen yüzlerin çok
ötesinde -ama değil- bir benlik. Ve tek kendinden ve varlığından haber salık
veren yerler işte gözler. Gözbebekleri. Bir yerde okumuştum insanların tüm
yaşadıkları, görüp geçirdikleri tabi, gözbebeklerine -ya da retinaya mıydı-
işleniyormuş. Adeta insanların yaşamları minicik bir alanda çizikler atıyor,
yaşanmışlıklar hep benim korktuğum yerde. Ve işte bu yüzden ruhlar da
kendilerini oradan gösterebiliyorlar. Belki de onlar kendilerini oradan
gösterdikleri için retinada görünen çizikleri keşfedebildi bilim insanları,
nereden belli.
Buzdolabı tam takır, kuru bakır.
Annemin lafıdır bu. Doğru yerde mi kullandığımdan bile emin değilim. Telefonum
yine çaldı. İyi ki pili bitmemiş, bu kadar çalmaya. Çalmasa varlığını unutacaktım.
On dört kez annem aramış, bu on beşinci. Ben de on beş kez aramıştım Türkan’ı
ilk gittiğinde.
***
“Nasılsın oğlum?” diyor Perihan
Sultan. Nasılsın? Nasılım? Bilmiyorum ki. Alışkanlık işte “İyiyim” diyorum.
Sanki konuşan ben değilim. Sesimi duymayalı çok olmuş gibi. Sadece iç sesim
benimle yine kestiremediğim bir süredir.
Annemin sesini analiz etmeye
çalışıyorum bir yandan. Bir oğlu olduğunu ve ona kol kanat germesi gerektiğini
çok sonra anlamış, vicdanından gelen rahatsızlıkları sezebildiğim bir ses
tonuyla konuşuyor sanki. Gözlerini görsem emin olabilirdim bu dediklerimden.
Neyse belki de bana öyle geliyordur. Ankara’ya çağırdı beni. Değişiklik olur
diyor. Hiç tereddütsüz “Hayır” diyorum. “Ya Türkan gelirse? Evde olmam lazım.”
Ağlıyor annem. Sebebini anlamadan “Ağlama” diyorum, belki gerçekten özlemiştir.
Sanırım biraz sesimi de yumuşatmam gerekiyor. Yılların kızgınlığını kısa bir
telefon konuşmasında sadece ses tonlarına yüklemek zaten haksızlık olur.
***
Bugün Kerem çağırdı. Daha doğrusu
telefonumda alarm varmış, “Kerem’le Görüşme” adıyla. Ne zaman kurdum
hatırlamıyorum. Ama daha zor bir soru geldi aklıma bugün. Ben Kerem’le bilmem
nerde tanışmıştım. Bu sefer ki bilinmezlikte en azından bilmem kim’i biliyordum
ama bilmem nerde’yi hatırlayamıyorum. Sanki hep hayatımda gibi geliyor şu an.
Ne bileyim babamın öldüğü zaman, Türkan’la tanıştığımda, evlendiğimde, her
kritik kırılımda bir şekilde yanımdaymış gibi. Çok mu konuşuyorum acaba onunla,
çok mu anlattım geçmişimi de o da biliyormuş birlikte yaşamışız gibi oldu ve ben de öyle hissediyorum şu an.
Bugün sorsam mı acaba? Ayıp mı olur?
“Keremcim sen beni bilirsin, unutkan bir adamım. Hani sana anlattığım o hediye
paketi var ya. Unutabilmenin bize hediye olarak gönderildiği paket. Hah işte
ben ona benden en kolay kopabilen güzel anıları koyuyorum. Demek ki seninle de
hep güzel anım olmuş canım kardeşim, ondan hatırlayamıyorum” desem. Ama bir
dakika, Türkan’la olan güzel anılarım kutuda değil, benimle hep. Neyse o benim
hayatımın aşkı ve nefreti olduğu için, anılar çok harmanlaşmış, zihnim de
bilememiş olabilir hangi kategoride tutalım, kutuya gönderelim mi falan. Ben
bugün soracağım Kerem’e ya. En kötü biraz bozuk atar.
En iyisi şimdi biraz hava almak.
Moda’ya mı gitsem? Oradaki fenerde güzel bir şeyler de yerim belki, üstüne de
kahve. Deniz görebildiğim her yerde alabildiğine uzanmış olur. Bugün hava da
güneşli. Şansıma işte. Ama ne giyeceğim? Kendimi bildim bileli beni bir kadın
giydirdi. Bazen dolaylı bazen direkt. Çocukluğumda bana bakmaya gelen kadın
giyeceklerimi de temiz ve ütülü şekilde kombinasyonlar halinde koyardı. Hiç
düşünmeden hop alır giyerdim. Evlenene kadar da bu böyle gitti. Sonra da
Türkan’ım hazırlardı – yalan söylemeyeyim o kadar da hazırlamazdı. Sadece ben
bir şeyler denediğimde altındaki kalsın üstüne şu gömleğini giy, derdi. Ben de
eşşek değilim ya, bir süre sonra öğrendim ona kendimi beğendirmeyi. Ama şimdi
beğendireceğim birisi yok evde. Belki Türkan da Moda Feneri’ndedir. Orayı çok
severdi. Ben yine de onun sevdiği kıyafetlerimi giyeceğim.
***
Bu yan masamdaki adam da ne dil
döktü kadına. Biraz dikkatli baksam kendimle Türkan’ı göreceğim sanki.
Gözlerimi dikmemeye çalışıyorum. Rahatsız olmasınlar. Ama beni rahatsız
ediyorlar. Birkaç martı ile sohbet etmeye çalışıyorum ben de Türkan gelene kadar.
Gelecek mi? Martı Jonathan geleceğini söyledi. O martılar içinde en sevileni ve
saygı duyulanı. Belki bir bildiği vardır. Bir de uçabilen bir varlık sonuçta.
Belki de az önce uçarken gördü bir yerden yürüyerek geliyor Türkan. Ki o
yürümeyi çok sever. Her zaman fittir o yüzden de. Ama çok da tanımıyor ki
Jonathan onu. Görünce nerede anladı ki o yürüyen kadının Türkan olduğunu? Belki
de Aysel adında bir kadın, nereden belli?
Şükran da olabilir bak. Benzerler
çünkü onlar iki kardeş. Kesin Şükran, ama o gelmesin. Hiç istemiyorum. Çok
sulugöz. Ne zaman görüşsek bir ağlamalar bir haller. Tamam hayatından memnun
olmayabilirsin de benim derdim mi. Zaten ağlamaya başladığı an kapatıyorum
şalteri ben. Deniz varsa ona bakıyorum, ya da ne bileyim izleyecek bir şeyler
bulurum. “Sen de kendine çok iyi bak. Lütfen habersiz bırakma” diyene kadar da
açmıyorum işte şalteri. Bu iki cümle bitti anlamına gelir. Neyse Jonathan da
olsa kuş sonuçta. Ben bile gördüğüm bir insanı ikinci kez görünce
tanımayabiliyorum.
Ama bu kadın da az değil. Tamam
artık, adam sana sırılsıklam aşık işte. Yeter acı çektirme. Bir bakıyorum ki
kadına. Türkan! Buraya kadar gelip de selam verilmez mi! Adama bakıyorum, kim
bu densiz diye. Birazdan yumruğumu yiyecek, haberi yok. Hala bıdır bıdır sevgi
sözleri. Biraz yaklaşmaya çalışıyorum ki adamın yüzünü net göreyim. Vurmadan
önce hedefi tanımak gerekli. Aman Tanrım! Sanki benim bu adam, bir daha
bakayım. Sanırım burada fazla uzun süre oturdum ve bir geçmiş-gelecek
kesişiminde buldum kendimi. Kafayı yememek için kendimi çimdikledim. Ya da o
rüyada mıyım diye yapılan bir hareket miydi? Geçmişteki ben’i bulmuşken bir
çift sözüm var, onu da söylemeden kalkıp gidemem buradan. “Bana bak adam”
diyeceğim, “Bu kadını çok seviyorsun biliyorum, ama çok da kapılma sonra benim
gibi olursun.” Desem de nafile olduğunu bile bile dedim ve gittim. Tabi
gelecekteki kendini tanıyamadı adam. İnsan tahmin edemez bu denli çökeceğini. O
da haklı. Bu seferki haklılık görecelikten bir nebze daha uzak.
Saat kaç oldu acaba? Hay aksi
şeytan! Telefonumu evde unutmuşum iyi mi? Kerem’in adresi de orada yazıyordu.
Her zaman gittiğim yeri nasıl olur da hatırlamam. En azından muhit tanıdık geldi.
Ama gördüğüm her apartman sanki önceden girdiğimi hatırladığım yerler gibi.
Mesela bu desenli siyah demir kapı. Sanki dün bu kapıyı açtım ve içeri girdim.
Galiba burası, tam hangi zile basmam gerekiyor diye zilleri okumaya çalışırken
bir yaşlı amca çıktı içeriden. “Buyrun kime bakmıştınız?” Kerem’i sordum,
doktor Kerem. Yaşlı adam nasıl da yabancı bakıyordu bana, Kerem’in adını
duyunca biraz sevecenlik geldi ama sanırım bakışlarına. Çok değil gözbebeğinin
yüzde ikisi kadar birer damla sevecenlik. “Siz Kerem Bey’in hastasısınız o
zaman. Onun muayenehanesi üç apartman yanda. Çok geçmiş olsun.” Hayır efendim,
ben onun arkadaşıyım, hasta değilim ben. Bunu içimden mi dışımdan mı söyledim,
bilmiyorum.
Üç apartmanı tam üç kez saydım. Ama
yine de bulamadım. Aklımda da hala Kerem’le bilmem nerede tanıştığım var.
Bilmem nerede? Türkan mı tanıştırdı yoksa bizi? Peki Türkan’ın ara ara
kaçmaları Kerem’e miydi? Bak ben bunu hiç düşünmemiştim. Of kalbim ağrıyor. Bu
sefer de kolumdan ve alnımın çatından oraya mı taşındılar acaba binalar?
Ben Kerem’e güvenirim. Yapmaz öyle şey. Ne
diye kime güveniyorsun be adam? Daha nerede ve nasıl tanıştığını hatırlamadığın
bir adama nasıl güvenirsin?! Hem Türkan bu kadar güzelken. Ben bunu niye daha
önce düşünemedim!
Tamam apartmanın önündeyim. Güneş ne
zaman battı? Önemli değil, benim daha büyük bir meselem var. Güneş’in canı
cehenneme! Bu da saçma oldu. Belki kendisi cehennemden –eğer ki varsa- kat be
kat daha sıcaktır. Hem cennet de cehennem de bu dünyada, der annem. Hatta bir
keresinde bir hocanın cehennem denen yerin dünyanın yedi kat altındaki magmalar
olduğunu anlattığını da duymuştum. Sanki gitmiş bakmış da beyefendi. Herkes de
bilmeden konuşmaya çok hevesli. Güneşin canını cehenneme göndermemeye karar
verdim. Yine de hocanın dediğini kulak arkası etmemek lazım. Doğruysa bu
hareketim tüm dünyanın sonu olur. Koskoca güneş dünyaya biraz daha yaklaşsa
bile tüm canlılar ölür. Sadece Kerem, Türkan ve ben ölsek yine iyi, çocuklar da
ölebilir. Onlar ölmesin!
Biraz apartmanın önünde beklemeye
karar verdim. Ölçemediğim bir zamandır Türkan bana, kocasına gelmedi. Kerem’in
muayenehanesinden çıkacağına adım gibi eminim. Burada biraz daha beklemenin
hiçbir zararı olmaz. Hem bugün hava o kadar soğuk da değil. Belki de bahar
gelecektir. Tarihi bilen var mı?
***
Onu tanımayayım diye bir eşarp
geçirmiş başına Türkan, normalde lens takar bir de gözlük takmış ki sanki ben
tanımayacağım. Önce gözbebeklerim inanamadı onu gördüğüme ki bu ruhumun bu
gerçeği inkar etmesi demekti. Sonra da kalbimde oturan binalar sallandı.
Sanırsın Japonya’dayız, sadece kamera görüntülerini bildiğim için aklımda o
görüntüler… Ama ben bizim binaları biliyorum. Hiçbiri bu sallantıdan sağ
çıkabilecek kadar sağlam değil.
“Bana bunu nasıl yaparsın Türkan?
Nasıl? Ben seni sadece sevdim!” deyip kollarından sarsmak istedim. Sanırım
kendimi tutamayıp yaptım da. Gözlerinde şaşkınlık ve korku vardı Türkan’ın ve
en az o kadar yabancı. Koşarak uzaklaştı. “Gitme!” dedim. Ardından hıçkıra
hıçkıra bağırdım. Bu yakanın tüm martıları duydu sanırım. Jonathan geldi
uzaktan. Gerçi onun için çok uzak sayılmaz, benim buraya yürümem üç saat sürmüş
olsa da onun kanatları var. Benim ilk hıçkırığımda duyup yola çıktıysa belki
dört ya da beşincisinde yanımda olabilirdi.
Gözlerimi yumdum. Türkan gözlerimi açtığımda
karşımda olsun istedim. Nefes almaktan daha çok istedim bunu. Gözlerimi
açtığımda Jonathan yoktu. Kerem vardı ve telefonda konuşuyordu. Seçebildiğim
kelime öbekleri şunlar oldu: “Perihan Hanım, oğlunuzu yatırmamız gerekecek.
Eşinin ölümünü inkar aşaması fazla uzadı ve az önce bir kadını eşi sanıp
hırpaladı.”
HSZ
İstanbul
25.01.2015
